موقعیت جغرافیایی استان مازندران:
استان مازندران در شمال كشور و با وسعتي معادل 4/23756 كيلومتر مربع حدود 46/1 درصد از مساحت كشور را در بردارد. درياي خزر در شمال، استان‌هاي تهران، سمنان، البرز و قزوین در جنوب و استان‌هاي گيلان و گلستان به ترتيب در غرب و شرق اين استان زيبا قرار دارند.
براساس آخرين تقسيمات كشوري داراي22 شهرستان به نام‌هاي آمل، بابل، بابلسر، بهشهر، تنكابن، جويبار، چالوس، رامسر، ساري، سيمرغ، سوادكوه، سوادکوه شمالی، قائمشهر،کلاردشت، گلوگاه، محمودآباد، مياندرود، نكا، نور، نوشهر، فريدونكنار و عباس‌آباد و 58 شهر می‌باشد.
آب و هواي مازندران، معتدل و مرطوب (معروف به معتدل خزري) است. امتداد كوههاي البرز در جنوب، نزديكي به دريا و پوشش گياهي از دلايل اصلي تعديل آب و هواي اين منطقه است.
مازندران از لحاظ طبيعي به سه قسمت اصلي كوهستاني در جنوب، ميان بند در وسط و جلگه‌اي در شمال تقسيم مي شود. شيب ناهمواريهاي آن از غرب به شرق به موازات درياي خزر است. رشته كوه البرز با رودهاي كوچك و بزرگي كه درامتداد شمالي ـ جنوبي آن جريان دارند، به سه منطقه غربي، مركزي و شرقي تقسيم شده است.
اهالي مازندران به زبان‌هاي فارسي و مازندراني تكلم مي‌كنند. گويش مازندراني، بازمانده زبان ايرانيان قديم (پارسي ميانه) است كه تقريباً در همه جاي استان متداول است. 7/99 درصد جمعیت استان را مسلمانان شیعه تشکیل می‌دهند.
مازندران تنها استانی است که با سه محور هراز، کندوان و سوادکوه با مرکز کشور مرتبط بوده و سه فرودگاه ساری، نوشهر و رامسر، ارتباط هوايی آن را با سایر نقاط برقرار ساخته وعبور راه آهن سراسری از آن نیز بر اهمیت استان افزوده است. علاوه بر آن جاده ساحلی از رامسر تا بابلسر به طول 220 کیلومتر و با فاصله 10 الی 300 متر از کنار دریا می‌گذرد.
آنچه که مازندران را از ساير مناطق مختلف ايران متمايز مي‌كند، موقعيت طبيعي و جغرافيايي آن است. وجود درياي مازندران (كاسپين) با ساحل زيبا و مناسب به همراه برخورداري از دامنه‌ها و پارك‌هاي جنگلي و كوهستاني، وجود قله‌ي دماوند با 5670 متر ارتفاع معروف به بام ايران، غارها، آبشارها، رودخانه‌ها، آب‌هاي متعدد سرد و گرم معدني، چشمه‌ها، تالاب‌ها به ويژه شبه جزيره ميانکاله در بهشهر، اين منطقه از كشور ايران را به مجموعه‌اي متنوع براي زندگي و حتي استفاده‌ي گردشگران با انگيزه‌هاي مختلف بدل نموده است.
پیشینه‌ي تاریخی مازندران:
مازندران با توجه به شرایط اقلیمی و زیست محیطی مساعد از موقعیتی مناسب برای اسکان گروه های اولیه برخوردار بود. نتایج به دست آمده ازتحقیقات باستان شناسی هیئت های ایرانی و خارجی تاریخ حضور گروه های اولیه در استان را 100 هزار سال پیش نشان می دهند. توسعه فرهنگی و پیشرفت روزافزون در هزاره سوم قبل از میلاد موجب شد تا برای نخستین بار مازندران در 4500 سال پیش مراحل ورود به دوران شهرنشینی را طی کند . اگر چه در دوران های باستان، نامی از مازندران در کتیبه ها مشاهده نمی شود، ولی در كتيبه‌ي بيستون سرزمين مازندران به نام پشتخوارگي و در اوستا پزشخوارگر آمده است، که احتمالاً همین مازندران فعلی است. همزمان با فتوحات مسلمانان از سلسله‌هاي پادوسبانان، آل باوند و افراسيابيان نام برده شده است كه در طبرستان يا قسمتي ازآن حكومت مي‌كرده‌اند و استقلال نسبي داشته‌اند. وجه تسميه‌ي نام مازندران :
عده اي از مورخان و نويسندگان، ريشه واژه‌ي مازندران را از كلمه «ماز» به معني «دژ» مي‌دانند. در تاريخ آمده كه مردم به فرمان «مازيار بن قارن» سردار معروف طبرستان، براي جلوگيري از نفوذ اعراب در نقاط حساس اين منطقه به احداث دژ پرداختند و مازندران را به صورت (ماز + اندرآن) به معني «دژ در آن» مي‌شناختند. به گزارش «ابن اسفنديار» مازندران در اصل «موزاندرون» يعني ولايت «درون كوه موز» بوده است.
حجازي كناري مي‌نويسد: بعيد نيست كه مازندران، محل سكونت آريايي‌هاي مهاجر، نام خود را از خداي خود «ايندر» گرفته باشد. در اين‌صورت مازندران از دو جزء «ماز» و «ايندر» تشكيل مي‌شود. «ماز» به صورت‌هاي مز، لها، مهي، مزي به معني بزرگ، و ايندر (Indar)، نيز نام خداي آنان بود. بنا بر این طبق این تعریف مازانداران یا مازندران به معنی "سرزمین خدایان" یا "سرزمین خدا" می باشد.
